Her Damla Yaş Yine İçime İçime Akıyor.
Her şeyinle gitmiştin benden
kalbimden söküp almıştın ne bıraktıysan emanet… Çok zordu ilk zamanlarkendi kendimi aldatışlarım kendimden kaçışımkokundan uzak oluşum evet…Ama gittikçe inanmaya başlamıştımyavaş yavaş kurtuluyordu kanım bu zehirden…Yazmayı bile bırakmıştımseni hatırlatan her şeye ama her şeye kapatmıştım yüreğimikırmıştım kalemimi.. Yavaşça kalkıp aynaya baktım.. “Yeter” dedim..Bu kadar acı yeter.. Sonu yoktu çünkü... Ve ben mazoşist olduğumu düşünmeye başlasam da artıkdeğildimgülmek istiyordumeskisi gibi olmakkaranlıkta bile ışık aramak... Her daim somurtankaramsar bir benden kendim bile nefret etmişken başkalarının acıyarak bakması koymuyordu bile…Ayağa kalktım sonra..İlk defa bu kadar güçlü hissettim kendimi..Yalanlar söyledim.Buna ihtiyacım vardı çünkü..Ona değmez dedim..Değen bir insan bu kadar yaralayamazdı çünkü. Bu kadar kanatamazdı...Yarattığı şaheseri gururla izleyemezdi…
Gittim… Kilometrelerce uzağa…Otobüs camına yaslanmış başım vardı sadece. Yorgun bir kalbin sessiz feryatları vardı...Düşünmemeye çalışırken iki damla gözyaşı damladı gözlerimden..O damlalarla birlikte kaybolduğuna inandım..Aramayacaktım bir daha…Bavulumu boşaltırken araya sıkışmış resimlere takıldı gözlerim.Uzun uzun bakmadım ilk defa!… İlk defa gözlerinde boğulmadım…! Ve alışmaya başladım sonra yokluğuna…Düşünmüyordum hiç ve bu beni mutlu ediyordu..
Sanki bağımlı olduğu maddeyi bırakmışyoğun çabalar sonucu iyileşmiş bir hasta gibiydim...
Gözlerimi açtığımda gülümseyebiliyordum gökyüzünedoğan güneş canımı yakmıyordu..Ve ben artık kendime “mazoşist” kelimesini hiç mi hiç yakın bulmuyordum.. Yeniden denedim sonra… Sevebilmeyi..Oldu ya da olduğuna inandım bilmiyorum…Belki sadece ilaçların yanında alınan bir vitamin hapıydı bu..Belki senden arındığımdan emin olmak istiyordum sadece..Daha da mutlu hissediyordum kendimi..Sanki seni yendikçe kendimle gurur duyuyordum...! Herkes olabilirdi hayatımda ama sen olamazdın!
Bir daha acıtamayacaktın çünkü yüreğim artık seni tanımıyordu…!
Sonra geri döndüm bir süreliğine… Değişen hiçbir şey yoktu şehrimde… Işıklarsokaklarcaddeler hala aynıydı…Ne kadar da özlemişim kokusunu biletanıdık yüzlerini.. Hepsi güzeldi halaher şey aynıydıbıraktığım gibi… Bu geceye kadar! Öyle başıboş dolaşırken sokak ortasında silüetin belirdi karşımda birden… Gözlerim karardıelim ayağım titremeye başladınefes almakta bile zorluk çekiyordum…Görmemezlikten gelmeye çalıştım deli gibi yürüyordumnereye gittiğimi bilmeden…
Şizofren miydimsen geçirdiğim bir nöbet miydin anlamaya çalışıyordum..!
Nolur dönüp bakma diye yalvardım içimden nolur bakmabakma arkana! Ama baktın.. Gözlerin değdi gözlerime birden…Başka hiçbir ses yoktu sesindenkulaklarımı sağır edercesine büyüdü kelimelerin.. Titreyen dudaklarımdan iki kelime çıktı sadecesenin ağzından çıkanları tekrar etti… Ve sen devam ederken yolunaarkandan baktığımda anladım.. Ben hep kendimi kandırmışımhep olmak istediğimi oluphep duymak istediklerimi söylemişim kendime..
Titreyen ne sesim ne ellerim ne ayaklarımdı titreyen yüreğimdi…Sen giderken anladım… Giden iki damla gözyaşım seyahatinden dönüp gelmiş yine gözlerime oturmuştubu sefer seni götürmediler benden... İçime içime akıttılar yine… |
